Σπείρα έμβρυο σε κρεβάτι καράβι,
το όχι δεν συλλάβισε, το ναι
πικρό κι ατέλειωτο, όλο και πιο ...
βαθύ γινόταν και το παιχνίδι αθώο
στο ψέμμα του, τόσο αθώο
που σταυρώθηκε προδομένο, κι αυτός
στον τρόμο του παραφυλούσε
κρυμμένος, κερνώντας τον εαυτό του
κομμάτι κομμάτι, σαν παντεσπάνι
σε σπάνια πορσελάνη, όσο οι άλλοι
στα μαξιλάρια βολεμένοι σαν μπέηδες
πολύχρωμοι και ψεύτες, με μια
έτσι δα δρασκελιά τον ξεπερνούσαν
και πάντα νικούσαν, περήφανα
καθρεφτίζοντας στον καθρέφτη του
τα κουσούρια τους, νομίζοντας
πως έτσι λευτερώνονταν.